Toen ik donderdagavond terugkwam van mijn werk, had mijn moeder niet zo’n goed nieuws. Mijn kat was helaas aangereden op het fietspad die middag. De klap was zo hard dat ze het niet heeft overleefd. Het was wel het laatste wat ik op dat moment wilde horen. Mijn kleine vriendinnetje is weg.

Kayo

Die ochtend werd ik nog samen met haar wakker. We hadden uitgebreid geknuffeld voordat ik weg ging. Hoe kon ik zo gelukkig worden van zo’n klein beestje? We deden zoveel dingen samen en ze was ook altijd in de buurt. Als ik weg ging gaf ik haar een aai en als ik terugkwam was ze mij aan het opwachten. Als we aan het avond eten waren zat ze er altijd bij, omdat ze dat gezellig vond.  En wanneer ik mijn tanden aan het poetsen was kwam ze ook altijd even knuffelen. Je kon alles met haar doen, zoals op je nek meenemen als een vogeltje, of bij je laten zitten als je onder de douche stond. Mijn kat was zo onschuldig en had zo’n groot hart. Ze kwam na de scheiding van mijn ouders in ons nieuwe huis wonen en hoorde daarom niet alleen bij ons huis, maar ook bij ons gezin. Ze werd ook door iedereen uit de buurt geliefd. En als we een avondje met vrienden bij mij thuis zaten, dan kwam ze er gezellig bij zitten. Ik heb zoveel steun en blijdschap van haar gehad. Misschien zelfs zonder dat ze dat doorhad…

Nu word ik zonder haar wakker. Er mist gewoon iets in ons huis. En ook al hebben we nog een andere kat, ik zou er alles voor over hebben om Kayo terug te krijgen. Die kat was me meer dan goud waard. Ik hoop stiekem dat het allemaal een misverstand was en ze gewoon weer de tuin in komt lopen.  Van het ene op het andere moment is ze uit mijn leven. Ze had gewoon nog zoveel jaren bij ons kunnen zijn als ze niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was geweest…

Lieve kat, ik mis je. ♥